"Żyję, więc jestem"

W chwili zwątpienia wątpię, lecz jestem

W chwili prawdy słucham, jestem

W chwili smutku płaczę, lecz jestem

W chwili szczęścia lśnię, jestem

W chwili złości krzyczę, lecz jestem

W chwili naszej czuję, jestem

W chwili mroku czekam, lecz jestem

W chwili światła uśmiecham się, jestem

W jednej chwili żyje, jestem

W jednej chwili umieram, by nie być 

Doceń, a przeżyjesz

Zatrzymaj się, by zacząć

Zastanów się, jak być

I bądź, aby żyć 

"Słońce u Pani Zimy"

Dużo nadziei w słońcu, 

lecz gdzieś na serca końcu 

już tęsknota za nim. 

Nadchodzi Zima, 

piękna choć mroźna pani, 

co w blasku lśni diamentami, 

lecz słońce zabiera wczesnymi porami.

/ Rzadko się tłumaczę i nie lubię tego robić, ale tym razem wiem, że muszę. Obie moje strony zostały ostatnio zaniedbane, za co pragnę Was przeprosić. Nie jestem w stanie pisać czegoś co byłoby choć odrobinę pozbawione melancholii i refleksji nad tym na czym stoję. Wiele razy wpisywałam już tekst, chcąc go udostępnić, jednak odpuszczałam sobie wiedząc, że nie jest to coś, co zainteresowałoby kogokolwiek. Dowiedziałam się trochę temu, że niezwykle przesadzam i marudzę. Czy to prawda? Chyba nie potrafię, być tak bardzo obiektywna. Wstawię coś nowego, gdy wreszcie znajdę w sobie spokój i siłę. Pozdrawiam - Sesil

P.S. Proszę nie dawać komentarzy pod tym postem, jeżeli ktoś chciałby coś na ten temat mi przekazać, proszę to kierować na facebook'a, ask'a, albo priv.  /

"Trwające, stracone nadzieje"

Witam tych co szemrzą i płaczą

Żegnam tych co głośno kołacza

Dzień witam, gdy widzę Twój uśmiech kochanie

Dobrych snów Ci życzę, gdy odchodzisz dla niej

Róże na krzaku, kolce, łodyga

Żyję i śpiewam, los swój dogrywam

Patrząc na uśmiech Twój i na nadzieję

Że ona się właśnie razem z Tobą śmieje

Ból swój przegrywam, ryzykując życie

I los swój zatruwam, ratując Cię skrycie

Nie udając nigdy, że straciłam nadzieję

Na to, że kiedyś się za mną zaśmiejesz

/Długo wstrzymywałam się, przed dodaniem tego wiersza, ale myślę, że nadszedł czas, by się pojawił i tu - Sesil/

"Nowe ja"

Czym to nowe wnętrze

i czemu budowane w twardym kamieniu?

Czy zwariowałam już

a mej duszy łzy zmieniły stroskane serce?

Czy lód i obojętność

zmienia postrzeganie życia mego rzeczy?

Czym byłam, cóż

stracone już, lecz czy ja dalej siebie tym dręczę?

/Wybaczcie mi, że znów nie wesoły wiersz... nie mam ostatnio innych/

"Harmonijka"

Harmonijko, mała harmonio

Cichutko grasz w mym pokoju

Przypominając o małej pustce

Opiewając jej pełność w echach

Przypominam sobie smak i kolor

Włosy odgarniam, czar zapachu

Starą opowieść na nowo piszę

Odczuwam światło starych euforii

Nie ma chwili nad tą chwilę

Nie znajdę w innej tych emocji

Starych opowieści wrażenia,

O których w przyszłości marzyć

Dźwięk szklanki w spotkaniu łyżki

Twarz poważna, oczy zaś w blasku

Nuta nieustannej harmonijki

Co gra w pokoju pełnym cieni

"W odmętach Chaosu" (69 post)

/ Sama się tego tekstu boje... ale cóż wena nie wybiera, miłego czytania- Sesil /

Nie ogarniam co się dzieje

To jakbym zbudził się i nie wiedział

Nie rozumiał, że kiedyś kochałem

Nie mam sił, by żyć, jedynie łzy

Moje strażniczki, stoją na warcie

Mglą mi okrótny świat, w którym kona

To kona, a ja płaczę, bo poznaje

Nie wierząc i odwracając wzrok

Bo to nie może znowu mnie opuścić

Pragnę by było, bo bez tego umieram

Kochać, to jak mieć pętle na szyi

Jeśli Ta osoba jej nie rozerwie

Pokazując czym jest i co czuje

Żyje w nieustannym strachu, zagłuszam

Boje się ruszyć, bo się rozpadam

Dajcie mi spokój! Ja już nie chce!

Boje się własnego cienia, bo mówi

Prawda się wymyka, choć nie ma znaczenia

Bo ona nie ma w sobie przyszłości

Jedynie cienie mojej przeszłości