"Stworzenie"

Kiedy słońce już zaświeci

Na dwór biegną wszystkie dzieci

Tylko jedno się ukrywa

Twarz przed słońcem swą zakrywa

Bo go słońce parzy pali

W głowie bęben jakby wali

I ucieka przestraszone

Samo nie wie w którą stronę

byle dalej byle śmiale

patrzy pod nogi wytrwale

Zatrzymuje się już w lesie

I otwiera małą kieszeń

A w niej fiolka bardzo mała

Co szkarłatną barwę miała

Dziecię bierze i wypija

Głód okrutny tym zabija

Później wraca znów naprędce 

Zapobiegłszy wielkiej męce

Przy księżycu woła szuka

Po domeczkach chodzi stuka

Lecz nikt mu nie odpowiada

W domkach siedzi ich gromada

I nie wpuszcza tylko szydzi

Że dziwaków nienawidzi

A dzieciątko odrzucone

Już nie patrzy w tamtą stronę

Tylko uczuć się wyzbywa

Murem serce swe zakrywa 

I zabija dawne życie

Pogrążając się w niebycie

Gdzie bezkarnie niszczy pali

Gdzie nie poszło się go bali

To go jednak nie obchodzi

Tylko w krwi spokojnie brodzi

Bo zabili w nim niewinność

Zostawiając złą bezsilność

Budząc we wnętrzu bestię krwawą

Co śmierć zwie już swą zabawą

Pamiętajcie wszyscy w koło

Że istoty każdej wnętrze

Tworzą ludzie których spotka 

Nie charakter, czy powietrze

Uważajcie więc na słowa

Każdy bowiem ma swe wnętrze

A gdy zranisz za głęboko

Stworzysz coś co dobro zetrze