Nowym życiem Nas nazwali
Wymuskali, wyciumali
Powiedzieli, że jesteśmy darem
Wychowali, nakazali
Życia otwarły się wrota
Wprowadzili, pokazali
A My czujemy się wciąż mali
Tak mali, zbyt mali
I wejdziemy w świat sami
Zadziwieni, przerażeni
Dobierzemy się w pary
Podeprzemy, iść zaczniemy
Nowe życie przekażemy
Wychowamy, pokażemy
Przypomnimy sobie przeszłość
Popatrzymy i znikniemy
ukłon po raz kolejny do twe twórczości,
OdpowiedzUsuńduch1811
Dziękuję duszku :)
UsuńWiersz piękny, chwytający za serce. Cudownie ujęłaś ludzki cel życia... ale we mnie wzbudził też łzy i żal. Może dlatego że jestem przy ostatnich jego wersach... całkiem możliwe.
OdpowiedzUsuńMyślę, że to wspomnienia L.S. ;)
UsuńPowiem Ci Sesil, że jak dla mnie to uroczy wiersz :) Piękny naprawdę, bardzo ładnie ujęłaś w tym wierszu "życie" i jego kierunek. To jak płynie od początku aż po jego kres...Jestem zachwycona, ukłon w Twoją stronę Sesil :)
OdpowiedzUsuńGratuluję Twojego zwycięstwa i wiem, że zasługujesz na o wiele więcej zwycięstw bo jesteś wyjątkowa :)
Pozdrawiam
KV
Dziękuję za takie myśli i za podzielenie się nimi ze mną :) cieszę się że ci się podoba ^^
UsuńGratuluję wyróżnienia i w zasadzie też wiersza. Jest piękny. Tak łatwo się z nim utożsamić, że aż zmusza do refleksji ;)
OdpowiedzUsuńNiezwykle cieszę się z tego Crazy :)
OdpowiedzUsuń