"Oczekiwanie"

A kiedy złoty liść spadnie, cóż mi pozostanie? 

Czekanie czasem szare i smutne nie dla mnie, nie dla nas. 

Pocieszę się Twoim uśmiechem, zapomnę o świecie za oknem.

Koc otuli gołą duszę, herbata zatopi samotność 

i będę czekać na biel zwiastującą spotkanie. 

Oczy prawdziwie otwarte chłonąć będą piękno mijania. 

A gdy biała serwetka z nieba opadnie na moje czoło

kończąc swój malutki żywot w rozpuszczonym zapomnieniu, 

czując na twarzy biały mróz rozwinę skrzydła do upragnionego lotu. 

"Niecierpliwie jak liść na wietrze"

Siedząc na werandzie w skarpetach puchatych

Ciepły swetr naciągnąwszy na zmarznięte palce

sięgam po kubek co nęci swym ciepłem.

Duszą piję jesień jak najdroższe wino

kosztując każdą kroplę różanymi wargami

a spragniony słuch pieści szelest zwiędłych liści.

Chłonę woń mchu wtulonego w drzewa 

niecierpliwie czekając na wyścigi wiewiórek

cieszę oczy barwami kwiatów wrzośca. 

Niecierpliwe serce aż bije szybciej

chcąc przyśpieszyć czas ku temu co mu bliskie 

bo nadeszła jesień co pachnie świeżością

orzeźwiając dreszczem porannego chłodu.

" Każdą komórką ciała "

Otwieram szerzej oczy patrząc w srebrzystą biel 

gdy odbicie Oka Nocy mami w płynącej wodzie rzeki.

Zapomniane tęczówki ustępują zachłannej czerni

by powiększone źrenice chłonąć mogły cienie i tańczące blaski.

W patetyczny zachwyt wpadając łapię oddech

świadomie podążając za tlenem napełniającym płuca.

Przepływ energii wyzwala z rozbieganych myśli,

kusi żywym smakiem świeżego letniego wiatru.

Dreszcz falami pobudza do wyjścia poza siebie

kąsając skórę i nerwy biegnie całym ciałem.

Dotyka trawą, blaskiem, wiatrem, dźwiękiem

przepływa miarowo zatracając ciało w odczuciach.

Będąc wodą - płyń, będąc wiatrem - leć

niech zapadnie w Ciebie czucie krajobrazem.

Otworzy źrenicę Twą na piękno ukryte w jednoczesnym zgiełku świerszczy i ciszy nocy.

Wszystko by ochronić zakochane w cieniach serce

przed zgiełkiem więżącym porywy wzruszeń. 

" Letnia noc "

Ten blask, który sprawia, że zewsząd pojawiają się cienie migoczące

gdy wiatr, który niesie woń słodkiej letniej nocy

otwarte pomarańczowe oczy domów odwiedza. 

Uszy wypełniane grzmotem samolotu, który wznosi się do lotu

akompaniowanego przez brzozę grzechoczącą zielonymi palcami

wraz z pierwszymi skrzypcami świerszczy w zasięgu dłoni.

Niebo co mami chmurami przeswitując zaledwie

między kwiatami bzu pojącymi swą esencją największe smutki duszy. 

Chciałoby się zgubić w tym pięknie

i nie znalazłszy drogi do domu

oddać swe ciało by czas stanął

i nie śmiał już nigdy dążyć ku świtowi.